خواهم ازین پـس تا ابد ، با عشق تو پیمان کنم     فکری به حـالِ این دلِ ، افسـرده و بیجان کـنــــــــم

ای دخترِ هـفت آسمان ، ای حوری جنت نشان     کــی لعــبتِ جانــانه ، را همگام با انسان کنـــــــــم

وصلت کجا و ما کـجا ، ناگشته باشد ، لیک دان     آمــوختم بـا مـهر تو ، ناگشته را آسان کنــــــــــم

یـعنی ز شوق روی تو، وز غمزه ی ابروی تو     گیسوی بــادِ شُـرطه را ، با یک دمی افشان کـــنم

مردم چو گویندم پـسر، فکری بحالت کن دگـــر     فکـری بــحالِ مـردمِ ، بــیچاره و نادان کنـــــــــم

گر عـاقبت آنـم شوی ، شـمع شبـستانم شـــــوی     گلــهای یاس و پونه را ، بر دامنت پـاشان کنــــــم

القـصه گر تنـها شوم ، همـبستر غمها شـــــــوم     گوش فلک را ناشنو ، با ناله و افغان کنـــــــــــــم

مــحبـــت آتـــشی برجــانـــم افــروخــت     کــــه داغــــش تا قــــیامت بایدم سوخت

گـــــــر زآبـــــــش آری بـــــــمیـــــــرد     مــحبت را زمــــاهـــی باید آموخـــــــت

ســــایـر صــــــــفـــحـــا ت