Afghanfun.com > poem > fa > 21.htm
درس عشـــق

تا که از دیوان مستی درس عشق آموختیم     سینه را چون لاله از داغ محبت سوختـــیم

عندلیب هر چمن بودیم از غوغــــای زاغ     عزلت عنقا گزیدیم از نوا لب دوختـــــــیم

کاروان منزل مقصود را هر تیره شـــــب     آتش از سوز دل در کوه و دشت افروختیم

روزگاری گرچه بازار تملق گرم بــــــــود     ما بهر نا کس متاع آبرو نفروختــــــــــــیم

عافیت از تنگسالی خاک سر یر میکـشـــــد     گنج اسراری که در کام ضمیر اندوختــــیم

نام ما از دفتر گیتی حارث محو نیســــــــت     تا که از دیوان هستی درس عشق آموختیم

فرستنده حارث احمـــــد تنها
Email:- haris.tanha@gmail.com

نامــــــه

از آن بسیار دوست

فصل برگ و باران را

که جنگل می کند گور ترا، گیرد کمینگاه ترا

بادام زاران را

از آن گم میکنم خود را

میان سخره های سر بلند و سخت هندوکش

که از آواز ایمان تو در من شعر میکارند

از آن دیوانه وار آغاز میگردم

گل سرخ و شایق را

که چاک گریبان هایشان

فریاد خونین تو میریزد

که از دامانشان

بوی تو می خیزد

Sender:- حارث احمد تنها
از افغانستان ولایت باستانی کندز

ســــایـر صــــــــفـــحـــا ت

Copyright © Afghanfun.com All rights Reserved.