ناامـیـد از یــار
مــن آنــــم که درد دوری را چـشـیــــدم یک عـمـــر ز درد عشـق خـویش رنجیـدم
جــانـــم بر لـب آمــد و نیـامـد آن دلبـــر بــی وفــا چـه دانـــد که به خـــون تـپیـــدم
شــدم تـک و تـنهــــا در ایـن دیـــار من چــه گــــویـم از آنچــه که دیـدم و شنـیــدم
سـالهـا در انـتظـارش چشمــم خیره شد بـا دل مـایــــوس زایـن دنیـــا دل بـریـــــدم
نمیـدانم چه باعـث شد که یاد ما نمیکند ای کـاش بـدانـد که چــقـدر رنــج کـشیـــدم
راز دل باکـــی گــویــم نـعــیـم پس از ایـن؟
چـون محـرم راز دگر رفـت و من ناامیـدم.
