بر یده از چه ز من یار من نمیدا نـــــــــم      گناه خو یش درین کار من نمیدانـــــــــــم

ز بخت شوم و ز تقد یر خو یش میدانـــم     شفیق کی شده دلدار ، من نمیدانـــــــــــم

جمود و خشک بجا ما نده ام بسان صنم      چگو نه میکنم ا مرار ؛ من نمیدانـــــــــم

به پشت پرده چشمم مگر نهان گشتـــــه؟     ز کار شوخ دل آزار من نمیدانــــــــــــــم

مرا ز مژه گل اشکها شگفت ظفـــــــــــر     بپاس آن بت عیار ؛ من نمیدانــــــــــــــم

گر ز غم نا له و ا فغان نکنم پس چکنـــــم     درد دل را به محبان نکنم پس چکنــــــــــم

پر ده چشم من از نقش رخش خا لی شـــد     اشک را ز یور چشمان نکنم پس چکنــــم

نیست در شهر مرا مو نس و هم نا له دل     خود به خود قصه هجران نکنم پس چکنم

د ستگیری نکند کس ز منی خستــه روان     آ شنا یی به فقیران نکنم پس چکنــــــــــم

شهر وندان همه بر ظا هر ما می بیننـــــد     ر نگ بر موی پر یشان نکنم پس چکنـــم

همچو یو سف بفرو شند به بازار مــــــرا     شکوه و گله ز ا خوان نکنم پس چکنــــم